ŞEKİL APARTMANI
Umut o gün eve geldiğinde annesine heyecanla sordu “ Anneciğim bugün çok ödevim var. Bana yardım eder misin?” Annesi “Tabii yardım ederim. Ödevinin konusu ne oğlum?” Umut “Şekilleri kartona çizip keseceğim. Yarın okula giderken götüreceğim. Şekillerin isimlerini doğru öğrenmeliyim.” Dedi. Akşam, Umut annesinin yardımı ile şekilleri çizdi, makasla kesti ve isimlerini öğrendi. Annesi ona “Umut, ödevini çantana koymayı unutma.” Dedi. Ama Umut ödevini çantasına koymayı unuttu. Masasının üzerinde bırakıp, uykuya daldı. Rüyasında kendini okula giderken gördü. Yolda Begüm’e rastladı. Begüm ona şekillerini gösterdi. Umut’ta ödevini göstermek için çantasını açtı. Ama o da ne, ödevi çantasında yoktu.
Umut “Ödevimi evde unutmuşum. Eve geri dönemem. Ben şimdi ne yapacağım.” Begüm “Şekil apartmanına uğra, oradan alabilirsin.” Dedi. Umut “Neler söylüyorsun. Şekil apartmanı mı?” Begüm “Evet, hiç duymadın mı? Çocuk parkının karşısındaki apartman, şekil apartmanı.” Umut, hızlı adımlarla parkın karşısındaki apartmanın önüne geldi. Apartmanın üzerinde şekil apartmanı yazıyordu. Umut apartmandan içeriye girdi. Birinci kattaki dairenin ziline bastı. Kapıyı güler yüzlü bir üçgen açtı. Üçgen “Hoş geldin Umut. Sana nasıl yardım edebilirim?” diye sordu. Umut “Öğretmenimiz bizden şekil götürmemizi istedi.” Üçgen “Anladım Umut. Sana tabii ki yardım ederim. Ama benim adımı söylemeni istiyorum Beni tanıyorsan sana şekil verebilirim.” Dedi. Umut “Seni tanıyorum. Sen üçgensin. Çatıların şekli, çam ağacı ve trafik işaretleri gibi.” Üçgen “Tamam Umut. Beni tanıyorsun. Al bakalım sana küçük bir üçgen.” diyerek Umut’a üçgen verdi. Umut, teşekkür edip ikinci kata çıktı. İkinci kattaki dairenin ziline bastı. Kapıyı bu kez bir büyük daire açtı. Daire “Hoş geldin Umut. Sen de ödevini evde unuttun değil mi?” Umut “Nereden bildiniz?” Daire “Senden önce de başka çocuklar gelerek benden şekil istediler.” Umut “Bana da yardımcı olur musun?” Daire “Tabii ama bir sorum olacak. Benim adımı söyler misin?” Umut “Sen dairesin. Tekerleğe, topa, güneşe benziyorsun.” Daire “Tamam Umut, sen beni çok iyi tanıyorsun. Al bakalım sana küçük bir daire.” Umut, teşekkür edip üçüncü kata çıktı. Üçüncü kattaki dairenin ziline bastı. Kapıyı sevimli, büyük bir kare açtı. Kare şekli gülümsüyordu. Kare “Hoş geldin Umut. Sana nasıl yardım edebilirim?” Umut “Sizden şekil istemeye geldim. Ödevimi evde unuttum. Okula geç kalmak istemediğim için eve gidemedim. Bana yardımcı olur musun?”
Kare “Tabii ki yardımcı olurum. Ama beni tanıyor musun?” Umut “Evet tanıyorum. Karesin. Tıpkı mendilim gibi.” Kare “Al bakalım sana küçük bir kare.” Diyerek Umut’a bir kare verdi. Umut, teşekkür edip apartmandan çıktı. Artık Umut’un şekilleri tamamdı. Apartmandan çıkıp koşarak okula gitmeye başladı. O sırada Umut uykusundan korkuyla uyandı. Hemen yatağından kalktı. Masanın üzerindeki ödevine baktı. Şekilleri orada duruyordu. Hemen çantasını açtı ve ödevini çantasına özenle yerleştirdi. Kare, üçgen, daire… Umut artık bütün şekilleri tanıyordu.
